Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

«Ὦ γενεά ἄπιστος ... ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

          Τήν ἔκρηξη τῆς ἀγανακτήσεως τοῦ Ἰησοῦ, τήν ὁποία περι­γρά­φει ἡ φράση πού προαναφέραμε, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, προ­κά­λε­σε ἡ ἀπι­στία τοῦ πατέρα γιά τήν ἀδυναμία τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νά θε­ρα­πεύσουν τό σεληνιαζόμενο γιό του. Ὁ πολυέλεος κι εὔσπλα­χνος Χριστός, πονᾶ γιά τή δοκιμα­σία τοῦ νέου καί τό φρικτό μαρ­τύ­ριο τοῦ δυστυ­χι­σμέ­νου πατέρα. Βλέποντας τήν ἀπιστία σάν ἀπο­τέλε­σμα τῆς ἁμαρτίας κι αἰ­σθα­νόμενος τό βάρος της πού θά σήκωνε στούς ὤμους του τήν ὥρα τοῦ πά­­θους, ἀνοίγει τήν καρδιά του κι ἀφήνει νά βγεῖ ὁ πόνος γιά τό κατά­ντη­μα τῆς ἀνθρωπότητος μαζί δέ καί τό πικρό παράπονο γιά τήν ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων. Ἐκείνων πού ἄν καί τό φῶς εἶχε ἔλθει στόν κόσμο, ἐξα­κο­λου­θοῦσαν νά ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῶν παθῶν.

          Ἀλλ΄ ἐάν ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα κι ἡ ἀδυναμία τῶν Ἀ­πο­στό­λων προ­κά­λεσαν τήν ὀργή τοῦ Χριστοῦ, ἡ σημερινή κατάντια ἡμῶν τῶν Χρι­στια­νῶν, πού ὕστερ΄ ἀπό τόσα θαύματα, ὕστερ΄ ἀπό τόσους μάρτυρες, ὕστερ΄ ἀπό τόσα θεοσημεῖα ἐξακολουθοῦμε ἀναίσθητα νά τρεφόμαστε μέ τά ξυ­λο­κέρατα τῶν παθῶν καί νά μεθοῦμε μέ τόν οἶνο τῆς σαρκο­λα­τρείας, πό­ση ὀργή καί πόση ἀγανάκτηση θά προκαλέσει στήν πανάγια ψυ­χή τοῦ Θεαν­θρώ­που; Ἄπιστη καί διεστραμμένη εἶναι ἡ σημε­ρι­νή γενεά. Ὄχι ὅτι δέν ὑπάρχουν μέσα σ΄ αὐτήν ἄνθρωποι ἁγια­σμέ­νοι καί πνευ­μα­τι­κοί. Ὑ­πάρ­χουν εὐτυχῶς καί φέ­ρουν ἐπάξια τό μεγάλο ὄνο­μα τοῦ Χρι­στια­νοῦ.  Αὐτοί εἶναι ὅμως λί­γοι καί ἀφανεῖς. Κρύβουν τήν ἁγιό­τητά τους καί ζοῦν μυστικά τή γλυκύτητα τῆς οὐράνιας διαγωγῆς. Οἱ περισσότεροι φέ­ρουν ἀνάξια τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Παραμορφώνουν τό ἅγιο Εὐαγγέλιο Του. Κη­­ρύτ­τουν δικά τους δόγματα καί γίνονται αἰτία νά ὁδηγοῦνται πολ­λοί στό δρόμο τῆς ἀπωλείας.

          Εἶναι γεγονός καί ὁμολογεῖται ἀπ΄ ὅλους, ὅτι σ΄ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς ἔχει προχωρήσει ἡ σήψη. Σάν ἄκαρπο δένδρο πού ἔχει πλούσια φυλλωσιά, εἶν΄ ὁ σημερινός κόσμος μ΄ ἐξωτερική ἀκαρπία. Μέ τή θεοποίη­ση τῆς τεχνολογίας ἔχουν περιφρονηθεῖ οἱ ἠθικές ἀξίες κι ἔχει πνευ­μα­τι­κά ὑποβαθμηστεῖ ἡ ζωή καί τό πρό­σω­πο. Στόχος γιά κάθε ἄνθρωπο δέν εἶ­ναι ὁ ἁγιασμός καί ἡ θέωση, ἀλ­λά ὁ πλουτισμός καί ἡ ἀπόλαυση. Πα­λαιό­τερα ὑπῆρχαν ἤθη χριστια­νι­κά, παραδόσεις ἱερές. Σήμερα κάθε πα­τρο­πα­ρά­δοτο καταργήθηκε. Νέα ἤθη καί νέες ἀρχές χώρεσαν στίς κοι­νω­νίες. Ἀνα­τράπηκαν τά πά­ντα: θεσμοί, ἰδανικά, ἰδεολο­γίες, ἤθη, καί μένει μονα­δι­κή ἐλπίδα ὁ αἰώνιος Θεός καί ἡ ἀσάλευτη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Συνέ­πεια τῆς χωρίς Θεό ζωῆς, εἶναι ἡ ψυχική ἀπομόνωση, τό ἄγχος, ἡ ἀβε­βαιό­­τητα, ἡ ἀμφισβήτηση, καταστάσεις πού συνοδεύουν ὅλες τίς μορ­φές τῆς ζωῆς μας.

          Ἡ στάση μας ἀπέναντι στό Χριστό εἶναι προδοτική. Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος, ἔπαθε καί σταυρώθηκε γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας κι ἐμεῖς ἐνῶ δώσαμε ὑποσχέσεις ὅτι θά εἴμαστε πάντα μαζί Του πιστοί τηρητές τοῦ θελήματός Του, μέ τά πρῶτα δολώματα τῆς ἁμαρτίας Τόν ἀρνηθήκαμε, Τόν ξεχάσαμε, Τόν ἐγκατα­λεί­ψαμε καί στραφήκαμε σ΄ ἄλλους θεούς. Εἶναι βέβαιο ὅτι Ἐ­κεῖ­νος ἀνέχεται καί μακροθυμεῖ. Περι­μέ­νει τή μετάνοιά μας. Κάποτε ὅμως ἡ ἀγάπη Του ἀπό σιωπηλή μακρο­θυ­μία μετατρέπεται σέ δικαιο­σύνη πού παιδαγωγεῖ. Πρίν λοιπόν στείλει ὁ Θεός τίς χρήσιμες δοκιμα­σίες, ἄς ξυπνήσουμε καί ἄς εἰσέλθουμε στήν κι­βω­τό τῆς σωτηρίας, γιά νά σωθοῦμε ἀπό τόν πνευματικό κατακλισμό πού στίς μέρες μας ἀπειλεῖ ν΄ ἀφανήσει τά πάντα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός συνεχίζει τό ἔργο τῆς οἰκονομίας Του μέσα στήν Ἐκκλησία. Θυσιά­ζε­ται καί σταυ­ρώ­νε­ται γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ἄς πλησιάσουμε μετα­νοη­μένοι σάν τόν πα­τέ­ρα τῆς σημερινῆς περικοπῆς κι ἄς Τόν ἱκετεύσουμε: «Κύριε βοήθει μου τῇ ἀ­πι­στίᾳ». Εἶναι καιρός πιά, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί» νά συνειδη­το­ποιή­σουμε τήν πραγ­ματικότητα. Τά σημεῖα τῶν καιρῶν δηλώνουν, ὅτι ἀρχί­ζει νά ἐξαν­τλεῖ­ται ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο στήν γενεά ἐκεί­νη, πού θά ζή­σει τίς ἡμέρες «τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. Στ΄ 17).

  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

   Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

            Στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἕνας δυστυ­χι­σμέ­νος πατέρας φέρνει τό ἄρρωστο παιδί του στό Χριστό καί μέ δάκρυα παρακαλεῖ νά τό θεραπεύσει. Μέ λόγια πού ραγίζουν κάθε ἀνθρώπινη καρδιά περιγράφει τό δράμα του. Τό παιδί του εἶχε «πνεῦμα ἄλαλο». Ὅσες φορές καταλαμβανόταν ἀπ΄ αὐτό ἔπεφτε κάτω, ἄφριζε, ἔτριζε τά δόντια του καί ξεραινόταν σάν νεκρός. Ἡ ζωή του ἦταν μαρτυρική. Ἀπό τά παιδικά του χρόνια βασανιζόταν ἀπό τό δαιμόνιο. Μόνη του ἐλπίδα ἦταν ὁ Χριστός. Γι΄ αὐτό ἔφερε τό παιδί του καί ἱκέτευε. Κι΄ ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ πρῶτα δοκίμασε τήν πίστη του μέ τόν παντο­κρα­το­ρι­κό του λόγο «ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ», ἀπάλλαξε τόν νέο ἀπό τό τυ­ραν­νικό δαιμόνιο καί τόν παρέδωσε στόν πατέρα του ὑγιῆ.

            Πολλοί γονεῖς σάν τόν δυστυχισμένο πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μέ τό δράμα τοῦ παιδιοῦ τους νά τούς καίει στήν καρδιά ἔρχονται στούς ἱερεῖς καί πνευματικούς καί περιγράφουν τόν πόνο τους. Ζητοῦν τή βοήθεια καί τή δύ­να­μη τῆς Ἐκκλησίας γιά τή σωτηρία τοῦ παιδιοῦ τους. Μέ δάκρυα μᾶς ἐξο­μο­λο­γοῦ­νται τό δράμα τους: «Ἔχασα τό παιδί μου. Ἔμπλεξε μέ παλιοπαρέες κι ἄλ­λα­ξε χαρακτήρα καί συμπεριφορά. Πρίν ἦταν καλό, μᾶς συμπονοῦσε, ἦταν εὐ­γε­νι­κό ἀπέναντί μας, εἶχε φιλότιμο. Τώρα ἔχει γίνει θηρίο. Βλαστημάει, γυρίζει σπί­τι τά ξημερώματα. Δέν θέλει ν΄ ἀκούσει γιά Ἐκκλησία. Ὅταν ἦταν παιδί πρίν τά δέκα ἑπτά του ἦταν τακτικό στήν Ἐξομολόγηση, στήν Θεία Κοινωνία. Τώρα τά εἰρωνεύεται ὅλα. Ἔχει γίνει σωστός ἀντίχριστος. Δέν ἔχει ὄρεξη γιά δουλειά. Σπα­ταλᾶ χρήματα πολλά. Ἔχει ἀπαιτήσεις. Δέν μποροῦμε νά τόν συγκρα­τή­σου­με. Βοηθεῖστε μας νά σώσουμε τό παιδί μας».

            Ποτέ κατά τό παρελθόν ἡ νεολαία δέν εἶχε περάσει τόσο μεγάλη κρίση.  Πάντα ἀντιμετώπιζε προβλήματα. Σήμερα ὅμως ζεῖ δράματα πού καθιστοῦν τήν ζωή ὅλων μαρτυρική.

            Πρίν προτείνουμε λύση γιά τήν ἔξοδο τῶν νέων μας ἀπό τό ψυχικό τους δρᾶμα ἄς δοῦμε ποιοί φταῖνε γιά τό κατάντημα τῶν παιδιῶν μας.

            Φταῖνε πολλοί καί γιά πολλά. Συνοπτικά μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι τήν εὐθύνη γιά τό θλιβερό κατάντημα μιᾶς μεγάλης μερίδος νέων τήν ἔχει:

            α. Τό οἰκογενειακό περιβάλλον. Οἱ περισσότεροι γονεῖς ἐνῶ μο­χθοῦν κι ἀγωνίζονται γιά τή σωματική εὐημερία τῶν παιδιῶν τους τούς ἐγκαταλείπουν ψυχικά. Δέν θυσιάζουν λίγο χρόνο γιά νά συζητήσουν τά προβλήματα πού τά ἀπασχολοῦν. Γονεῖς πολυάσχολοι, παραθεωροῦν καί ὑποτιμοῦν τήν ψυχική ἀνάγκη τοῦ παιδιοῦ τους γιά διάλογο. Ἄλλοι πάλι, χωρίς ἠθική καί ἀξιοπρέπεια τά ἐξωθοῦν στήν ἀναζήτηση στοργῆς. Τά παιδιά ὅμως ἔχουν ἀνάγκη ἀπό διάλογο καί στοργή. Θέλουν τόν πατέρα τους ὄχι μόνο τροφοδότη, ἀλλά καί συζητητή.  Θέλουν τή μητέρα ὄχι μόνο νά τά περιποιεῖται, ἀλλά νά συζητᾶ φιλικά μαζύ τους τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν στή ζωή. Ἄν τήν ἱκανοποίηση τῶν ψυχικῶν τους ἀναγκῶν δέν τήν βροῦν στό οἰκογενειακό τους περιβάλλον, τότε στρέφονται ἀλλοῦ γιά νά τήν βροῦν κι ἀλλοίμονο ἄν πέσουν σέ παγίδα.

            β. Καί ἡ κοινωνία ἔχει τό μερίδιο τῆς εὐθύνης της. Σπεύδουμε ὅλοι νά καταδικάσουμε ἕνα παιδί πού παραστράτησε. Σκεφθήκαμε ὅμως ποτέ πῶς ἔφτασε ὁ νέος αὐτός στήν ἁμαρτία; Ὅταν ὁ νέος δέχεται καται­γι­σμούς ἀνηθίκων προβολῶν ἀπ΄ ὅλα τά μέσα ἐπικοινωνίας, ὅταν δια­πι­στώ­νει ὅτι στή ζωή ἐπαι­νεῖται ἡ ἀνηθικότης καί ἡ καπατσοσύνη, ὅταν μέ τά τραγούδια καί τίς διαφημίσεις ὠθεῖται στή βίωση ἑνός ὑλιστικοῦ τρό­που ζωῆς, ὅταν καθημερινά ζεῖ τό μαρτύριο τῆς προκλήσεως τῶν ἐνστί­κτων καί τῶν ἐπιθυμιῶν του, πῶς νά κρατηθεῖ, πῶς νά μή ἐπηρεαστεῖ, πῶς νά μή ὑποκύψει; Ἡ κοινωνία μας ἔχει πιά ἀλλοιωθεῖ, ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τίς πνευματικές της ρίζες. Δέν βοηθεῖ πνευματικά.  Μᾶλλον ἐξωθεῖ τόν νέο στήν ἁμαρτία. 

            γ. Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία δέν ἔπραξαν ὅσο ἔπρεπε τό καθῆκον τους ἀπέναντι στή νεολαία. Ἡ Ἐκκλησία (δέν ἐννοῶ τή διοίκηση τῆς Ἐκ­κλησίας ἀλλ΄ ὅλους μας, κλῆρο καί λαό πού ἀποτελοῦμε τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ) παράλληλα μέ τίς ἱκετήριες κραυγές της πρός τόν Κύριο γιά τή σωτηρία τῆς νεολαίας, ἔπρεπε νά δραστηριοποιηθεῖ μέ σύγχρονες μεθόδους γιά τήν πνευμα­τι­κή τροφοδοσία τῶν νέων. Εἶναι βέβαια τά περισσότερα παιδιά ἀτίθασα, ἔχουν περίεργες ἰδέες, θέτουν τήν Ἐκκλησία ὑπό κρίση καί δοκιμασία. Εἶναι ὅμως παιδιά τοῦ Θεοῦ κι ἔχουν ἀνάγκη ἀπό στοργή καί καθοδήγηση.

            Ἡ Πολιτεία μέ τό πρόσχημα τῆς δημοκρατικῆς διακινήσεως τῶν ἰδεῶν ἄνοιξε διάπλατα τίς πόρτες της σέ κάθε ἰδεολογία· ἄφησε ἐλεύθερη τήν πορνο­γρα­φία· δέν ἐμποδίζει πιά τήν προβολή ἀντιθρησκευτικῶν ται­νιῶν στήν τηλεό­­ραση καί στούς κινηματογράφους· ἀνέχεται τήν κυκλο­φο­ρία ἰδεῶν πού κλο­νί­ζουν τήν πίστη τοῦ λαοῦ στήν Ἐκκλησία μέ ἀπο­τέ­λε­σμα τόν ἀποπροσα­νατο­λι­σμό τῆς νεολαίας καί τήν πνευματική της ἀπο­βλάκωση.

            Τί πρέπει νά γίνει γιά νά σωθοῦν τά παιδιά μας; Μιά μόνο ἐλπίδα ὑ­πάρ­χει: Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἄς ὁδηγήσουμε τά παιδιά μας στό Χριστό, ὅ­πως ἔπρεξε ὁ σημερινός πατέρας τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄς τούς μιλήσουμε γιά τό Χριστό κυρίως μέ τό παράδειγμά μας. Ἄς τά ἐμπνεύσουμε μέ τό πνεῦ­μα τοῦ Χριστοῦ. Ἄς προσευχηθοῦμε γι΄ αὐτά περισσότερο. Παράλ­λη­λα ἄς τούς δείξουμε στοργή καί ἀνοχή. Ἄς μήν εἴμαστε ἐγωϊστι­κοί ἀπέ­να­ντί τους, ἄς γίνουμε ταπεινοί καί συζητήσιμοι. Τά λόγια μας κι οἱ προσευ­χές μας δέν θά πᾶνε χαμένα. Μπορεῖ τά παιδιά μας νά παραστρατήσουν, κά­πο­τε ὅμως θά θυμηθοῦν καί θά γυρίσουν ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παρα­βο­λῆς.

            Γονεῖς πού ἀγωνιᾶτε γιά τήν τύχη τῶν παιδιῶν σας. Πρίν θρη­νή­σε­τε τόν πνευματικό τους θάνατο ὁδηγεῖστε τα ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία στήν Ἐκ­κλη­σία χωρίς καταναγκασμό, ἀλλά μέ πειθώ καί πρό παντός μέ τό δικό σας παράδειγμα. Θεμελιῶστε στήν ψυχή τους τό Ναό τοῦ Θεοῦ καί νά εἶστε βέβαιοι ὅτι καμιά καταιγίδα δέν θά μπορέσει ποτέ νά τόν γκρεμίσει.