Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ
 

         Τόν σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀποκαλύπτουν τά ἱερά λόγια, πού ἀκούσαμε σήμερα στό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Γιά νά χαρίσει στόν φθαρτό καί χοϊκό       ἄ  νθρωπο τήν αἰώνιο ζωή. Ἐ κεῖνο πού ζητεῖ ἀπό αὐτόν εἶναι ἡ τελεία πί­στη, ἡ υἱϊκή ἀφοσίωση καί ἡ δουλική ἐμπιστοσύνη. Γιά νά κατοικήσει στίς καρ­διές μας ζητεῖ νά ἐξέλθουμε ἀπό τό ἐγώ καί νά χωρήσουμε μέ ἀγάπη πρός τή δική του ἀγάπη. Νά νεκρώσουμε τόν παλαιό ἄνθρωπο τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν ἀπο­λαύσεων καί νά ξαναγεννηθοῦμε «ἐν Χριστῷ».

       Ἐκεῖνος πού ἔχει πίστη δέν χάνεται ποτέ μέσα στά κύματα τῆς ζωῆς, μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Κύριος. Αὐτή τήν ἀλήθεια δέν μπορεῖ κανείς νά ἀμφισβητήσει. Ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως εἴμαστε ὅλοι οἱ χριστιανοί πού στή ζωή μας ἔχουμε ἰδεῖ ὁλοφάνερη τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τή μεσιτεία τῶν ἁγίων. Ἀναρίθμητα μικρά καί μεγάλα θαύματα πού συνέβησαν καί καθημερινά συμβαίνουν στούς ἀνθρώπους τῆς πίστεως ὑπογραμμίζουν αὐτή τήν ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεός ποτέ δέν ἐγκαταλείπει τούς ἀνθρώπους, πού πιστεύουν σ΄ Αὐτόν κι ἔχουν ἀναθέσει ὁλόκληρη τή ζωή τους στήν πατρική πρόνοιά Του. «Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα» ψάλλει ἡ  Ἐκκλησία μας. Ὅσο κι ἄν μερικοί ἄθεοι ἐπι­στήμονες τῆς ἐποχῆς μας πεισματικά ἀποδίδουν τίς θαυμαστές ἀλλαγές τῆς ζωῆς μας σέ συμπτώσεις ἤ στίς κρυμμένες ἐσωτερικές δυνάμεις τοῦ ἴδιου τοῦ                              ἀνθρώπου, ἡ πραγματικότητα βοᾶ, ὅτι  ἡ  ἀνίατη ἀρρώστια θεραπεύθηκε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ παρ΄ ὀλίγον τραγωδία ἀποφεύχθηκε μέ τήν ἐπέμβαση τῆς Παναγίας, ἡ δοκιμασία ξεπεράστηκε μέ τή δύναμη τῆς προσευχῆς.

       Ἀλλά ἡ πίστη δέν σώζει τόν ἄνθρωπο μόνο ἀπό τίς δοκιμασίες καί τίς τα­λαι­πωρίες τῆς ζωῆς˙ κυρίως τόν σώζει ἀπό τήν αἰώνια ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἐκεῖνος πού πιστεύει στό Θεό νικᾶ τό φόβο τοῦ θανάτου. Ὅπως οἱ Ἑβραῖοι μέ τό χάλ­κινο φίδι ἰάτρευαν ἐκείνους πού ἔπεφταν θύματα τῶν φιδιῶν, ἔτσι καί ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός θεραπεύει ἀπό τό δηλητήριο τοῦ θανάτου ἐκείνους, πού ἀτενίζουν τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί ζοῦν στή ζωή τους τό θέλημά Του. Γιά τούς πιστούς ὁ θάνατος γίνεται μιά μετάβαση ἀπό τόν κόσμο τῆς φθορᾶς, στόν κόσμο τῆς ἀφθαρ­σίας. Γιά τούς ἄπιστους ὁ θάνατος εἶναι αἰώνια καταδίκη καί μαρτύριο. Μόνο ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν ἀναστημένο Ἑσταυρωμένο δέν χάνεται μέσα στήν ἄβυσσο τοῦ Ἅδου, ἀλλά μέσα ἀπό τή χοϊκότητα τοῦ τάφου βλαστάνει ὅπως ὁ σπόρος τῆς γῆς στή χώρα τῆς αἰωνιότητος.

       Ἐ  κεῖνος πού ἀρνεῖται τήν πίστη στόν Ἑσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό εἶναι τρα­γι­κή προσωπικότητα. Ζεῖ χωρίς ἐλπίδα καί σκοπό. Μπορεῖ νά ἔχει πλούτη καί ἀνέ­σεις. Μπορεῖ νά ἔχει τή δύναμη τῆς ἐξουσίας. Μπορεῖ νά γεμίζει τή ζωή του μέ ὅ,τι τόν εὐφραίνει. Στήν οὐσία ὅμως εἶναι δυστυχισμένος γιατί ὅλες οἱ χαρές του σταματοῦν ἐδῶ. Καμμιά τέτοια χαρά δέν ἔχει ὑπερκόσμιες ἐπεκτάσεις. Ὅλες τίς σκεπάζει ἡ πλάκα τοῦ τάφου γιατί μέ τή διάλυση τοῦ σώματος κι αὐτές δια­λύο­νται.

       Ἐκεῖνος ὅμως πού πιστεύει στόν Κύριο, πιστεύει στήν ἀθανασία. Ποτέ δέν πνίγεται ἀπό τό ἄγχος καί τό φόβο τοῦ θανάτου, γιατί γνωρίζει, ὅτι μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ θά νικήσει τό θάνατο. Ποτέ δέν αἰσθάνεται πλήξη καί μελαγχολία, γιατί γεμίζει τή ζωή του μέ τό ὅραμα τοῦ Παραδείσου, πού ἔχει ἑτοι­μά­σει ὁ Κύριος γιά τούς ἐργάτες τοῦ ἀγαθοῦ. Μέ αὐτή τή δύναμη οἱ ἅγιοι Μάρ­τυρες μέ χαρά ἔσκυβαν τόν αὐχένα τους κάτω ἀπό τή λαιμητόμο τῶν ἀθέων τυράν­­νων καί ψάλλοντες ἔπεφταν μέσα στά ἄγρια θηρία. Μέ τή δύναμη τῆς πί­στεως ὁ ἄνθρωπος καταφέρνει νά ζεῖ μέσα στή ζούγκλα τῆς ζωῆς ἀρμονικά, ὑπο­χω­ρώντας, συγχωρώντας, ἀνεχόμενος, παραμερίζοντας τό δικό του συμφέ­ρον καί θέτοντας ὑπεράνω πάντων τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

       Περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε σήμερα ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγε­λίου, ὅτι ὅποιος πιστεύει στό Θεό δέν χάνεται καί ἀντίθετα ὅποιος ζεῖ μακρυά ἀπό τό Θεό βαδίζει πρός τήν τελεία καταστροφή.

       Μέσα στή σημερινή πολιτισμένη κοινωνία, στήν ὁποία ἐπικρταεῖ ὁ νόμος τῆς ζούγκλας μέ τίς ἐπικίνδυνες ἀκρότητες καί τίς ἐπιχειρούμενες κατεδαφίσεις κάθε παραδόσεως καί καθαιρέσεως κάθε ἰδανικοῦ ὅπου ἡ ζωή, ἰδίως στίς μεγα­λου­­­πόλεις, κατάντησε ἐπικίνδυνη καί ὁ καθένας ζεῖ μέ τόν ἐφιάλτη τοῦ τρο­μο­κρά­τη, ἤ τοῦ ἐγκληματία ἤ τοῦ ναρκομανοῦς, ἔχει χάσει τή σιγουριά καί τήν εἰ­ρή­νη του, δέν ὑπάρχει καμμιά δύναμη πού θά μπορέσει νά ἐγγυηθεῖ τή σω­τη­ρία μας παρά μόνο ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

       Σήμερα ἔχουμε βυθισθεῖ μέσα στήν καταναλωτική κοινωνία. Ἔχουμε ρίξει ὅλο τό βάρος τῶν ἐνδιαφερόντων μας στά γήινα καί ἐφήμερα κι ἔχουμε ἐγκατα­λεί­­­ψει τό Θεό. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς περιφρονήσεως πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ψυ­χι­κή μας ἀκαταστασία καί συμφορά. Ποτέ δέν εἶχαν αὐξηθεῖ τόσο ἐπικίνδυνα οἱ ψυ­χοπάθειες ὅσο σήμερα.

       Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ὅποιος ἀκούει τούς λόγους τοῦ Θεοῦ καί τούς ἐφαρ­­μόζει στή ζωή του μοιάζει μέ τόν ἔξυπνο ἄνθρωπο, πού ἔκτισε τό σπίτι του σέ γερά θεμέλια καί «κατέβη ἡ βροχή καί ἦλθον οἱ ποταμοί καί ἔπνευσαν οἱ ἄνε­μοι καί προσέπεσαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ καί οὐκ ἔπεσε. Τεθεμελίωτο γάρ ἐπί τήν πέ­τραν» (Ματθ. 7.24).

       Ἄς οἰκοδομήσουμε ἐπάνω στό θεμέλιο πού λέγεται Ἰησοῦς Χριστός.

 
 

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ
 

Στήν Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα στό 21^ο κεφάλαιο τῶν «Ἀριθ­μῶν», ἀγα­πη­τοί μου Χριστιανοί, διαβάζουμε πώς, ὅταν οἱ Ἑβραῖοι ὀλιγοψίχησαν καί ἐγόγγυσαν κα­τά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μωϋσέως λόγῳ ἐλλείψεως τροφῶν στήν ἔρημο, ὁ Θεός πρός συ­νε­τισμό τους, «ἀπέστειλε τούς ὄφεις τούς θανατοῦντας καί ἔδακνον τόν λαόν καί ἀπέ­θα­νε λαός πολύς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ». Τότε κατέφυ­γαν πάλι στόν Μωϋσῆ καί ἐξομο­λο­γού­μενοι τήν ἁμαρτία τους τόν παρακα­λοῦ­σαν νά μεσιτεύσει στό Θεό, ὥστε νά στα­μα­τή­σει ἡ μεγάλη πληγή τοῦ θανατικοῦ. Ὁ Μωϋσῆς «ηὔξατο πρός Κύριον περί τοῦ λαοῦ» (Ἀριθ. 21.7) καί ἔλαβε τήν ἐ­ντο­λή νά κατασκευάσει ἕνα φίδι καί νά τό ἀναρτήσει ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο. Ὅποιος ἀτέ­νιζε τό φίδι ἐκεῖνο, ἀμέσως θά ἐθεραπεύετο ἀπό τά δήγματα τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου. Κατά τήν ἐντολή, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε ὁ Μωϋσῆς ἕνα χάλκινο φίδι καί τό ὕψωσε ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο «καί ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρω­πον, καί ἐπέβλεψεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη» (Ἀριθ. 21.9).

Τό χάλκινο φίδι τοῦ Μωϋσέως εἶναι προτύπωσις τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυ­ροῦ ἐπά­­νω στό ὁποῖο ἔπαθε ὁ Θεάνθρωπος γιά τήν σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὅ­ποιος ἀτε­νί­ζει τόν Τίμιο Σταυρό, θεραπεύεται ἀπό τίς πληγές τοῦ νοητοῦ ὄφεως, τοῦ διαβό­λου, καί ξαναβρίσκει τή ζωή. Ὅποιος πιστεύει στόν Ἑσταυρωμένο, δέν πεθαίνει ἀπό τά δη­λη­­­τηριώδη δήγματα τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἔχει «ζωήν αἰώνιον».

Στήν Ἐκκλησία μέ τό φίδι παρομοιάζεται ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος. Τό φίδι εἶναι σιχαμερό ἑρπετό, κρύο καί ἀπαίσιο. Ὅποιος ἀκουμπήσει ἐπάνω του ἀνατρι­χιά­ζει. Εἶναι ἀκόμα ὕπουλο καί ἐπικίνδυνο. Παραμονεύει, περιμένοντας τή στιγ­μή, γιά νά ἐπιτεθεῖ. Προσαρμόζεται στό περιβάλλον, ὥστε νά γίνεται δυσδιά­κρι­το. Ἔτσι ἐπιτίθεται στούς ἀνύ­ποπτους καί ἀστραπιαῖα χύνει τό θανατερό δηλη­τή­ριό του, ἀπό τίς συνέπειες τοῦ ὁποίου μόνο ἔγκαιρα μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ. Κά­θε χρονοτριβή ὁδηγεῖ σέ βέβαιο θά­να­το.

Σάν φίδι εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὕπουλα παραμονεύει τό θῦμα της μέχρις ὅτου βρεῖ τήν εὐκαιρία νά τό δηλητηριάσει. Προσαρμόζεται σέ ὅλες τίς καταστάσεις. Παίρ­­νει τήν ὄψη τοῦ περιβάλλοντος. Δέν διακρίνεται στήν ἀρχή. Φαντάζει, ὅτι ἀπο­­τε­λεῖ φυσιο­λο­γι­κό τρόπο ζωῆς. Ξεγελᾶ τούς ἀνθρώπους. Κι ἐκεῖ πού κανείς δέν τήν ὑποπτεύεται, χύνει τό δηλητήριό της καί ἐπιφέρει τόν πνευματικό θά­να­το, τόν ὁποῖο μόνο ἡ ἔγκαιρη ἐπέμ­βα­ση μπορεῖ νά ἀποτρέψει.

Ἡ ζωή μας μοιάζει μέ τήν γεμάτη φίδια ἔρημο. Ἡ ἁμαρτία καί οἱ παγίδες τοῦ δια­βόλου μᾶς ἔχουν κυκλώσει, ὅπως τότε τούς δυστυχισμένους Ἰσραηλίτες εἶχαν κυ­κλώ­σει τά δηλητηριώδη φίδια. Τά πάθη ἔχουν ἀλλοιώσει τόν ὑγιῆ τρόπο σκέψεως καί κα­θημερινά μᾶς ὁδηγοῦν στό θάνατο τῆς ψυχῆς. Πῶς θά ἀποδυ­να­μώ­σουμε τά πάθη; Πῶς θά τραβήξουμε τό δηλητήριό τους, ὥστε νά γί­νουν ἀκίν­δυ­να;

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς συμβουλεύουν νά ἀπομονώνουμε τά πάθη καί νά πά­ψου­με νά τά τροφοδοτοῦμε, γιά νά πεθάνουν. Ὅπως τά φίδια, ὅταν τά κλεί­σου­με μέσα σ΄ ἕνα κιούπι θά ψοφήσουν, ἔτσι καί τά πάθη, ὅταν τά περιορίσουμε καί τά κατα­δι­κά­σου­με σέ ἀσιτία, θά νεκρωθοῦν. Ἀλλιῶς θά γίνουν πολυκέφαλα καί θά κατασπαράξουν τήν ψυχή μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει πρῶ­τα νά νεκρώσουμε τά πάθη κι ὕστερα νά ἐπιδοθοῦμε στόν ἀγώνα ἀπο­κτή­σεως τῶν θείων χαρισμάτων. Θυρίδες μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἐνισχύονται τά πάθη εἶναι οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος. Χρειάζεται λοιπόν ἔλεγ­χος τῶν αἰσθήσεων καί με­γάλη ἐγρήγορση, γιά νά φθάσουμε κάποτε στό ἐπιθυ­μη­τό ἀποτέλεσμα.

Ἐρώτησαν κάποτε τόν ἀββά Σισώη καί τοῦ εἶπαν: γιά πόσα χρόνια ὀφείλει ὁ ἄν­θρω­πος νά κόβει τά πάθη του; Καί ἀπήντησε ὁ γέρων: Τά χρόνια θέλεις νά μάθεις; Ὅ­ποια ὥρα ἔρχεται τό πάθος ἀμέσως κόψε το» (Γεροντικό). Εἶναι μία σοφή συμβουλή, τήν ὁποία θά πρέπει ὅλοι νά ἀκολουθοῦμε. Νά πατοῦμε τήν κεφαλή του μόλις ἐμ­φα­νι­σθεῖ. Νά μή ἀφήνουμε νά ριζώσει βαθειά στήν ψυχή μας. Στήν ἀρχή κάθε πάθος νι­κᾶ­ται. Ὅταν γίνει δεύτερη φύση, δύσκολα ἐξαλεί­φε­ται. Διῶξε τόν πονηρό λογισμό πρίν ὑπο­δουλώσει τή σκέψη σου. Ἀπόσπασε τά μάτια σου ἀπό τήν ἐνήδονη ὅραση, πρίν δη­μιουρ­γήσει ἐπιθυμία. Κόψε κάθε σχέ­ση μέ τήν ἁμαρτία δυναμικά καί ὄχι μέ ἡμίμετρα. Μή παίζεις μέ τά ὕπουλα φίδια τῆς ἁμαρτίας. Κινδυνεύεις νά δηλητηριασθεῖς.

Χωρίς τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ κάθε προσπάθεια κατά τῶν παθῶν θά ἦταν μά­ταιη. Ὁ Σταυρός εἶναι τό τραῦμα τῶν δαιμόνων. Ἐπάνω σ΄ αὐτόν ὁ Θεάνθρω­πος ἔδωσε τό τελειωτικό κτύπημα κατά τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία τοῦ Χρι­στοῦ ἀπο­δυ­νά­μωσε «τόν ἀρχαῖο δράκοντα» καί χάρισε στό ἀνθρώπινο γένος τή χα­ρά τῆς ζωῆς. Ὅποιος ζεῖ στή δική του ζωή τή θυσία τοῦ Χριστοῦ καί τρο­φο­δο­τεῖ­ται ἀπό τό τίμιο Σῶμα Του καί τό ἄ­χρα­ντο Αἷμα Του, δέν φοβεῖται τή μανία τοῦ διαβόλου καί τῶν παθῶν. Ἔχει τή δύναμη τοῦ νικητοῦ Χριστοῦ καί τό πρω­τό­κτι­στο κάλλος τοῦ παραδείσου. Τά βέλη τοῦ πονηροῦ σβή­νουν πρίν κτυ­πή­σουν τό στόχο τους καί τό δηλητήριό τους ἐξουδετερώνεται πρίν προ­λάβει νά προ­σβά­λει τήν ψυχή. Μέ τό σχῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ «πᾶσα πλάνη πέ­παυ­­ται». Ὅπου ση­μειωθεῖ, ἀποδιώκει κάθε ἐπήρεια τοῦ διαβόλου καί συγκρατεῖ τίς ψυ­χι­κές δυ­νά­μεις στά ὅρια τοῦ λογικοῦ. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ γαληνεύει τή διά­νοια, ἡμε­­ρεύει τά συναισθήματα, ἐκλογικεύει τίς ἐπιθυμίες. ὁ Σταυρός τοῦ Χρι­στοῦ ἁγιά­ζει τίς ψυχές καί τά σώματα καί διατηρεῖ τό αὐτεξούσιο ἐλεύθερο ἀπό κάθε ἐπι­βου­λή.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ἡ ἁμαρτία στόν ἄνθρωπο δέν πραγματοποιεῖ­ται κε­ραυ­νοβόλα. Πρῶτα προσβάλλει τή σκέψη. Ὕστερα ἀρχίζει τό διάλογο μέ τή συνείδησή μας. Ὅσοι ἔχουν πνευματικά ἐρείσματα ἀρχίζουν τήν πάλη μαζί της. Ἐάν ὑπερτερήσει, αἰχ­μαλωτίζει τήν καρδιά, ἡ ὁποία τελικά συγκατατίθεται καί ἐνεργεῖ. Ἡ πάλη μέ τήν ἁμαρ­τία εἶναι σκληρή καί ἐπίπονη. Μέ τήν ἐνίσχυση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πάντως ὁδη­γεῖ στή νίκη. Ὅποιος λοιπόν θέλει νά νικήσει καθώς θά ἀγωνίζεται μέ τά δηλη­τη­ριώ­δη πολυκέφαλα πάθη καί τίς προσβολές τοῦ διαβόλου, ἄς ζητεῖ τήν ἐνίσχυση τοῦ Ἑσταυ­ρωμένου Χριστοῦ καί ἄς προσ­βλέ­πει μέ αἰσιοδοξία στό Τίμιο Ξύλο τοῦ Σταυροῦ.