Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

                                        ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

        

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί ὁ καιρός τῶν Χριστουγέννων ἔφθασε.  Τά χαράματα τῆς Τετάρτης θ΄ ἀντιλαλήσει ἡ Ὀρ­θο­δο­ξία ἀπό τίς χαρμό­συ­νες κωδωνοκρουσίες τῶν ναῶν πού μαζί μέ τούς Ἀγ­γέλους θά δοξολογοῦν τό μέγα καί παράδοξο μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Ἀ­νάρχου Θεοῦ.

         Ἄν γιά τόν πολύ κόσμο, πού πιστεύει ἐπιφανειακά καί βλέπει τή θρη­σκεία σάν μιά ὡραία παράδοση, τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ εἶναι μέγα καί συγκινεῖ τίς καρδιές, γιά τόν συνειδητό Χριστιανό, πού γνωρίζει τί πιστεύει καί γιατί ζεῖ, τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως εἶναι συγκλονιστικό ὄχι μόνο γιατί φανερώνει τήν ἄφατη κένωση τοῦ Θεοῦ γιά τό δικό μας πλουτισμό, ἀλλά κυρίως γιατί σάν διαρκές μέσα στήν Ἐκκλη­σία γεγονός, δίνει τήν δυνα­τό­τη­τα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν νά τό βιώσουν στήν ἐποχή τους. «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρ­θένου. Σήμε­ρον ὁ Ἄναρχος ἄρχεται καί ὁ Λόγος σαρκοῦται». Αὐτό τό «σήμερον» δέν εἶναι λογοτεχνική ἔκφραση. Εἶναι μιά πραγ­μα­­τι­κό­τητα. Σήμερα, μέσα στήν Ἐκκλησία γεννᾶται ὁ Χριστός.  Σήμερα, μέσα σ΄ ἕνα κόσμο πού μαστίζεται ἀπό τή βία καί τήν τρομο­κρα­τία, «ὁ εἰρήνης πρύτανις προέρχεται Χριστός, εἰρηνεῦσαι τά σύ­μπα­­ντα». Γιατί ὅμως ἐνανθρώπισε ὁ Θεός; Ὁ θεοφώτιστος ἑρμη­νευ­τής τῶν Γραφῶν ἱερός Δαμασκηνός καί ὅλοι οἱ πατέρες πού ἐγκω­μία­σαν μέ ἱερές συγγραφές τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καταλή­γουν στήν ἀκόλουθη ἀπάντηση: «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώ­πη­σε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δη­μιουρ­γώντας τον τόν προώρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική Του εἰκό­να, λογικό καί ἐλεύθερο, προο­ρι­σμένο νά εἶναι ὅπως καί ὁ δημιουρ­γός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Θεός λοιπόν δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέ­βα­σε στήν ἀθανασία. Ἐμεῖς ὅμως αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσεως τά ἀλ­λοιώ­σαμε μέ τήν παρά­βα­ση τῆς ἐντολῆς καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό δια­φυ­λά­ξα­με, χρειάσθηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλ. νά προσ­λά­­βει τή δική μας φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει τόν ἀρχαῖο προο­ρισμό. Κι ἀκόμα νά μᾶς διδάξει τό ἐνάρετο ἦθος τῆς βιωτῆς, αὐτό τό ἦθος πού ὁ ἴδιος μέ τήν ἐπίγεια ζωή του κατέστησε συγκε­κρι­μέ­νο. Κι ἀκόμα νά μᾶς ἐλευθε­ρώ­σει ἀπό τή φθορά, φέρνοντάς μας πάλι σέ κοινωνία μέ τή ζωή του, μέ τή δική του ἀνάσταση.         Τό μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο τό ἐφ΄ ἅπαξ ἱστορικό γεγονός τό ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ Βασιλέως.  Εἶναι τό γεγονός τῆς καθη­μερι­νῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας πού λαμ­βά­νει χώρα μέσα στό μυστήριο τῆς Θείας Λει­τουρ­γίας. Ὁ καθα­για­σμός τοῦ ἄρτου καί τοῦ ο{ινου καί ἡ μεταβολή τους σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ εἶναι μιά νέα πράξη ἐναν­θρω­πή­σεως. Ὄχι μόνο στήν ἱερή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἀλλά καί ἐπάνω στό ἱερό θυσιαστήριο ὅλων τῶν Ὀρ­θοδόξων Ἐκκλησιῶν θά ξανα­γεν­νη­θεῖ ὁ Χριστός. Ἐκεῖ μέσα στήν «κοινή τῶν ἐπου­ρα­νίων καί τῶν ἐπιγείων πανήγυριν» δέν θά ζή­σου­με τήν Γέννηση σάν ἕνα ἱστορικό μακρινό γεγο­νός, ἀλλά σάν μιά συγκλο­νι­στι­κή πραγματικότητα, ἡ ὁποία θά μᾶς καταστήσει μετό­χους τῶν δώρων πού ἔφερε στή γῆ ὁ Χριστός. Ὁ Θεός θέλει ψυχική προετοιμασία. Ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς νά εὐπρε­πί­σου­με «τῶν Γενεθλίων τάς εἰσόδους ἐπί τῶν ψυχικῶν θη­σαυ­ρισμάτων». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς λέγει, ὅτι μέ σωφροσύνη, μέ ἁγνεία, μέ ἀκακία, μέ συμπάθεια, μέ πίστη πρέπει νά ὑποδεχθοῦμε τόν Χριστό. «Οὕτω Χριστόν θεοπρεπῶς ἐναγκαλισώμεθα». Ἐδῶ καί σαράντα μέρες ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς μᾶς προτρέπει νά ὑψω­θοῦ­με ἀπό τά γήινα στά οὐράνια, νά ἐγκαταλείψουμε τά μά­ταια καί νά πο­θήσουμε τά αἰώνια. «Χρι­στός γεννᾶται δοξάσα­­τε. Χρι­στός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς ὑψώ­θη­τε ...».

         Ἄς μή μείνουμε, λοιπόν, μόνο στήν ἐξωτερική προετοιμασία. Ἄς εὐ­πρε­πήσουμε τήν καρδιά μας μέ τήν ἀγάπη καί τή μετάνοια. Ἄς ἑτοιμα­σθοῦ­με τήν ἡμέρα ἐκείνη νά κοινωνήσουμε. Μακρυά ἀπό τήν Ἐκ­κλη­σία χωρίς Θεία Λειτουργία καί Θεία Κοινωνία, τά Χριστού­γεν­να εἶναι χωρίς Χρι­στό.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

         Ὁ γενεαλογικός κατάλογος πού μᾶς παρέθεσε σήμερα ὁ Εὐαγγελι­στής Ματθαῖος, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, εἶναι ὁ κατάλογος τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀν­θρώ­που δηλ. τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καί καταγωγῆς τοῦ Χριστοῦ. Σκο­πός τῆς ἐκθέσεως αὐτοῦ εἶναι νά φανεῖ, ὅτι ἐκεῖνος πού γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» εἶναι ὁ Μεσσίας. Ἡ παράθεση τῶν ὀνομάτων ἀρχίζει ἀπό τόν Ἀβραάμ καί κα­τα­λήγει στόν Ἰησοῦ. Ἐν­διά­με­σα δέ, ἀναφέρονται δεκάδες ὀνό­μα­τα προγόνων ἀπό τούς ὁποίους προῆλ­θε ὁ Ἰησοῦς. Γενεές πολλές μνημο­νεύο­νται καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἔμ­­με­­σα στρέφεται ἡ προσοχή τοῦ ἀναγνώστη στούς προ­γόνους τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, πρός τούς ὁποίους ἀνήκει αἰώνια τιμή, γιατί ἔγι­ναν ἡ ἁλυσιδωτή γέφυ­ρα στήν ὁποία βά­δισε ἡ Διαθήκη τοῦ Θεοῦ πού δόθηκε στόν Ἀβραάμ καί πραγμα­τώ­θη­κε στήν Παρθέ­νο Μα­ρία. Ἱερό καθῆκον ἔχει κάθε ἄνθρωπος νά τιμᾶ τούς γεννήτορες ἀπό τούς ὁποίους προῆλθε καί χάριν τῶν ὁποίων ὑπάρχει στή ζωή. Ἡ ἐντο­λή τοῦ θείου Νό­μου εἶναι ρητή: «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου». Ἐκεῖνοι εἶναι οἱ ρί­ζες τῆς ζωῆς μας καί ἐάν τούς σεβόμαστε τιμᾶμε τόν ἑαυτό μας. Δυστυχῶς ὅμως ἔ­χει ἀνατραπεῖ ἡ ἰσορ­ρο­πία καί στό θέμα αὐτό. Ἡ παλιά πατριαρχική οἰκο­γέ­νεια, ὅπου ὁ πατέρας ἦταν ἡ κεφαλή δέν ὑπάρ­χει πιά. Ὁ πολιτισμένος ἄνθρωπος τῆς «προο­δευ­μένης» ἐποχῆς μας δέν χρειάζεται τόν παπποῦ καί τή γιαγιά. Τούς θεω­ρεῖ παράσιτα καί ἐμπό­δια τῆς ζωῆς του, γι΄ αὐτό τούς ἀπομονώνει στό περι­θώ­ριο καί τούς κατα­δι­κά­ζει στόν μαρασμό καί στό ἀστα­μά­τη­το κλᾶμα τῆς πί­κρας. Ἀντι­γε­ρο­ντι­κή χαρακτηρίζεται ἡ ἐποχή μας. Παλιά ἡ οἰκογένεια ἦταν ἕνα, ὁ παπποῦς, ἡ γιαγιά, τά παιδιά καί τά ἐγγόνια. Σήμερα οἱ γέροντες ζοῦν τό δρᾶ­μα τῆς περιφρονήσεως, ἔστω κι ἄν δέν ἔφτασαν τά παιδιά τους μέχρι τοῦ ση­μείου νά τούς κλείσουν στό Γηροκομεῖο. Παραμερισμένοι στή γωνιά, ἀμίλητοι, χω­ρίς στοργή, ἐγκαταλελειμμένοι βυθίζονται σέ μελαγχολικές σκέψεις καί πο­τίζουν μέ τά δάκρυά τους τό ἀφιλόξενο σπίτι, πού τίς περισσότερες φο­ρές οἱ ἴδιοι ἔκτισαν μέ στέρηση καί ἱδρῶτα. Μπορεῖ νά μή τούς λείπει τίπο­τα ὑλικό. Τούς λεί­πει ὅμως ἡ ἀγάπη.        Ἔχουμε χρέος νά τιμᾶμε τούς γονεῖς μας ὄχι μόνο ὅταν μᾶς δί­νουν, ἀλλά καί ὅταν μᾶς χρειάζονται νά τούς δώσουμε. «Βλάσφημος ὁ ἐγκατα­λι­πών πατέρα καί κατηραμένος ὁ παροργίζων μητέρα» καί «ὁ ἀτιμάζων Πα­τέ­ρα καί ἀπωθού­με­νος μητέρα αὐτοῦ καταισχυνθήσεται καί ἐπονείδιστος ἔσται» λέγει ἡ Ἁγία Γρα­φή.        Εἶναι χρήσιμοι οἱ γέροντες. Ἔχουν τήν πεῖρα τῆς ζωῆς. Μπορεῖ οἱ νέοι νά μοιάζουν μέ τά ἀνθισμένα δένδρα τῆς ἀνοίξεως, μά καί οἱ γέροντες μοιάζουν μέ τά γυμνά δένδρα τοῦ χειμώνα πού κάτω ἀπ΄ αὐτά βλέπει κανείς τόν οὐρανό. Ἡ γεροντική ἡλικία εἶναι ἡ ἡλικία τοῦ θε­ρι­σμοῦ καί τῆς συγκομιδῆς. Εἶναι ἡ ἡλικία τῆς συνέσεως καί τῆς σο­φίας. Εὐ­τυ­χής ἐκεῖνος πού ἔχει γέροντα σύμβουλο καί συ­μπαραστάτη τῆς ζωῆς του. Δέν πρόκειται νά ἀστοχήσει ποτέ. Συγκινητική εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Αἰνεία πού ἀναφέρει ἡ Ἑλληνι­κή ἱστο­ρία. Ὅταν ὕστερα ἀπό δεκάχρονη πολιορκία ἔπεσε ἡ Τροία στά χέρια τῶν Ἑλ­λή­νων πρίν κατασκάψουν τήν πόλη ἐπέτρεψαν στούς κατοί­κους νά πάρει ὁ καθέ­νας ἕνα ἀπό τά πολυτιμώτερα ἀντι­κεί­­μενα τοῦ σπι­τιοῦ του καί νά φύγει. Ὁ Αἰ­νείας ἐγκατέλειψε τά πά­ντα καί βγῆκε ἀπό τήν πόλη κρατώντας στά χέρια του ἕνα ἄγαλμα τοῦ θεοῦ πού εἶχε στό σπίτι, δείχνοντας ἔτσι τήν εὐλάβειά του. Οἱ Ἕλληνες ὅταν τόν εἶδαν, εὐχαρι­στή­θη­καν γιά τήν εὐλάβειά του πρός τούς θεούς καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά πάρει κι ἕνα δεύτερο πολύτιμο ἀντικείμενο ἀπό τό σπίτι του. Τότε ὁ Αἰνείας γύ­ρι­σε σπίτι καί πῆρε στούς ὤμους του τόν τυφλό καί ἄρρω­στο γέροντα πα­τέ­ρα του, ἀδιαφο­ρώ­ντας γιά τά ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα πού ἔχα­νε γιά πάντα. Συγκι­νήθηκαν οἱ Ἕλληνες ἀπό τήν ἀρετή του καί τοῦ ἐπέτρε­ψαν νά πάρει ὅλα τά ἀντικείμενα τοῦ σπιτιοῦ του. Μετά τά Θεό πρέπει νά τιμᾶμε τούς γονεῖς μας. Ἐκεῖνος πού τιμᾶ τούς γο­νεῖς του, λέγει ὁ σοφός Σειράχ, «εὐφρανθήσεται ὑπό τῶν τέκνων καί μακροη­με­ρεύ­σει καί ἐν ἡμέρᾳ προσευχῆς αὐτοῦ εἰσακουσθήσεται». Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί!Μπορεῖ νά ἔχουμε προοδεύσει στόν τεχνικό τομέα, ἀλλά εἴμαστε πολύ πί­σω στόν ἀνθρωπισμό. Γιά πολλούς τό πρόσωπο δέν ἔχει ἀξία, ἀξία ἔχουν τά λε­φτά, ἡ δύναμη καί τά ἀξιώματα. Μέσα ὅμως στά γερο­ντικά πρόσωπα κρύβεται μιά ἱστορία, πού τίς περισσότερες φορές εἶναι ἱστορία θυσίας γιά τά παιδιά. Ἄς παρα­μερίσουμε κάθε ἰδιοτρο­πία τους, ἄς ξεχά­σου­με κάθε παρεξήγηση κι ὅσο ἀκό­μα τούς ἔχουμε στή ζωή, ἄς τούς χαρί­σου­με ἀγάπη. Στόν καθένα μας ἀπευ­θύ­νεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού λέει: «Τέ­κνον, ἀντιλαβοῦ ἐν γῆρᾳ πατρός σου καί μή λυπήσῃς αὐτοῦ ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ. Κἄν ἀπολείπῃ σύνεσιν, συγγνώ­μην ἔχε καί μή ἀτιμάσῃς αὐτόν».         

Ἄς κάνουμε τά Χριστούγεννα χαρούμενα ὄχι μόνο γιά τά παιδιά, ἀλ­­λά καί γιά τά ξεχασμένα γηρατειά.