Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

            Ἡ παρουσία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας μέσα στή συναγωγή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἔδινε τήν ἀφορμή γιά πολλά σχόλια ἀπό τούς παρισταμένους συμπατριῶτες της ὄχι μόνο γιά τήν παραμόρ­φω­ση τοῦ σώματός της, ἀλλά κυρίως γιά τόν ζῆλο καί τήν ἀφοσίωσή της στό Θεό, ἀφοῦ πολλοί ἄλλοι στήν κατάστασή της ἤ καί σέ πολύ ἐλαφρότερη κατά­στα­ση θά προτιμοῦσαν τήν ὥρα αὐτή τῆς Θείας Λατρείας νά ἔμεναν στό σπί­τι τους καί νά ἀπέφευγαν τά περίεργα βλέμματα καί τήν πολύωρη τα­λαι­πωρία τοῦ ἐκκλησιασμοῦ.

Ἐκείνη ὅμως, τήν ὥρα πού οἱ ὑπόλοιποι ὁμόθρησκοί της λατρεύουν τό Θεό δέν προτιμᾶ τήν ἀπομόνωση τῆς ἀνα­παύ­σεως, ἀλλά τήν κοινωνία τῆς προ­­σευχῆς καί μέ τό κυρτωμένο μέχρις ἐδάφους σαρκίο της ἔρχεται σι­γά - σιγά για νά ἑνώσει τήν προσευχή της μέ τήν προσευχή τῆς Ἐκ­κλησίας καί μαζί μέ τούς ἀδελφούς νά ὑμνήσει τό Θεό. Ἐκεῖ συνάντησε τόν Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιβραβεύοντας τόν ἱερό πρός τό Θεό ζῆλο της, τήν ἀπάλλαξε ἀπό τό πονηρό πνεῦμα τῆς ἀσθένειας μέ τό ὁποῖο ἐπί δέκα ὀκτώ χρόνια τήν τυραννοῦσε ὁ σατανᾶς.

            Ἡ θαυματουργική πράξη τοῦ Ἰησοῦ καί ὁ διάλογός του μέ τόν ἀρχισυνάγωγο ὑπογραμμίζουν τό καθῆκον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῆς Κυ­ρια­κῆς πού δυστυχῶς, ἰδιαίτερα στίς μέρες μας, ἔχει πολύ παραμε­λη­θεῖ καί ἀτονήσει.

            Γιά τούς Ἑβραίους τό Σάββατο ἦταν ἡ μέρα τοῦ Θεοῦ γιά τή λα­τρεία τοῦ ὁποίου ἦταν ἐκ τοῦ Νόμου ὑποχρεωμένοι νά ἀφήσουν κά­θε­τι ἐγκό­σμιο καί νά πᾶνε στή συναγωγή νά διαβάσουν τή Γραφή, νά ψάλ­λουν, νά προ­σευχηθοῦν καί μέσα στό λατρευτικό κλῖμα νά θυ­μη­θοῦν τίς εὐερ­γε­σίες τοῦ Θεοῦ πρός τό ἔθνος τους.  Γιά τό νέο Ἰσ­ραήλ τῆς Χάριτος, τούς χρι­στιανούς, ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι «ἡ μία τῶν Σαββάτων», ἡ ἔνδοξη καί φω­τοφόρος ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Κυριακή, ὅπου καλού­με­θα ὅλοι νά συναχθοῦμε στήν Ἐκ­κλη­σία καί «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρ­δίᾳ» νά ὑμνήσουμε τόν Κύριο, νά τελέσουμε τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχα­ρι­στίας «εἰς ἄφεσιν ἁμαρ­τιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον» καί νά ἑνωθοῦμε ψυ­χο­σωματικά μέ τόν Ἑ­σταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριό μας.  Ἡ λατρεία τῆς συναγωγῆς ἦταν μία διανοητική καί συναισθηματική ἕνωση μέ τόν Θεό, ἐνῶ ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κάτι πολύ διαφο­ρε­τι­κό, ἀφοῦ πέρα ἀπό τή διανοητική ἀνάταση καί τήν συναι­σθη­μα­τι­κή χα­ρά ὁ πιστός ζεῖ τό μυστήριο τῆς ἑνώσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­μα­τός του μέ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θεώνεται καί ἁγιάζεται, γίνεται πολίτης τοῦ Πα­ρα­δείσου καί ἀπο­κτᾶ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχουμε συνηθίσει τόν ἐκ­κλη­σιασμό τῆς Κυριακῆς σάν μιά πράξη καθήκοντος ἀπέ­ναντι στό Θεό στήν ἐφαρμογή τῆς ὁποίας γιά πολλούς χριστιανούς δέν συμ­μετέχει ἡ ψυ­χή. Ὅταν ὅμως θελήσουμε νά μή μείνουμε ἁπλοί θεα­τές καί παρατηρητές τῶν τελουμένων, ἀλλά συμμέτοχοι τῶν μυστη­ρίων, τότε ὁ ἐκκλησιασμός θά γίνει γιά μᾶς πηγή χαρᾶς καί ἡ Κυ­ρια­κή θά εἶναι μία ἀπό τίς καλύ­τε­ρες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας.

            Ὅλες οἱ ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας εἶναι ἀφιερωμένες στήν ἐρ­γα­σία καί στή βιοπάλη. Τίς εὐλογεῖ ὁ Θεός γιά νά ἐργαζόμαστε τά ἔργα τοῦ σώματος, τά ἀναγκαία γιά τή ζωή. Τήν ἑβδόμη ὅμως, τήν Κυ­ρια­κή δηλαδή, θέλει νά τήν ἀφιερώνουμε στήν ἐργασία τῆς ψυ­χῆς.

            Ἡ Κυριακή εἶναι ἡμέρα ἀναπαύσεως. Ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρω­πος νά ξεκουρασθεῖ ἀπό τό ἄγχος τῆς καθημερινότητος, νά ἀλλάξει σκηνικό, νά ἠρεμήσει.

            Ἡ Κυριακή εἶναι ἡμέρα τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀρετῆς. Πολλοί προ­φα­σίζονται πολλούς καί διαφόρους λόγους γιά τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τή Λατρεία τῆς Κυριακῆς. Γιά τούς περισσότερους οἱ προ­φά­σεις εἶναι ἀστήρικτες καί ἀποδεικνύουν τήν ἔλλειψη ζήλου καί πίστεως. Ὅποιος θέ­λει νά ἐκκλησιασθεῖ βρίσκει λύσεις στίς δυ­σκο­λίες του καί ὑπερνικᾶ κάθε ἐμπόδιο, ὅπως ἔπραξε ἡ συγκύ­πτου­σα γυναίκα.

            Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν ἐκκλησιασμό ἔχουμε καθῆκον τήν Κυριακή νά ἐπισκεφθοῦμε καί τούς πάσχοντες ἀδελφούς μας. Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τήν ἀσθένεια τῆς συγκύπτουσας γιά νά μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει κι ἐμεῖς νά θεραπεύουμε τίς ἀνάγκες τοῦ πλησίον μας.  Πα­ράλ­ληλα μέ τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά προσπα­θοῦμε νά τόν ἐφαρμόζουμε στήν πράξη μέ τά ἔργα ἀρετῆς καί φιλαν­θρω­πίας.

            Ἡ Κυριακή ἀγαπητοί μου χριστιανοί πρέπει νά εἶναι γιά τόν κα­θένα μας ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀγάπης τοῦ πλησίον καί πνευ­μα­τικῆς φροντίδας τοῦ ἑαυτοῦ μας. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

            Μέσα στή συναγωγή, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἔγινε τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς συγκύπτουσας γυναίκας. Ἐκεῖ ὅπου εἶχε καταφύ­γει γιά νά ἐλαφρύνει μέ τήν προσευ­χή τό σταυρό τοῦ μαρτυρίου της, συνάντησε τόν ἰατρό της, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα του μόνο λόγο τήν ἐθεράπευσε. «Γυναῖκα» τῆς εἶπε «ἐλευθερώνεσαι ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Ἔβαλε ἐπάνω της τά χέρια του κι ἀμέσως σηκώθηκε ὄρθια καί ἐδόξαζε τό Θεό.

            Ἡ θαυματουργική θεραπεία ἐλευθέρωσε τήν συγκύπτουσα ἀπό τή δεκαοκταετή βάσανο τοῦ διαβόλου καί τῆς χάρισε τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Κι ὁ σατανᾶς πού ἀπό τήν ἀρχή ἐδέσμευσε τή γυναῖκα θυ­μω­μέ­νος γιά τή θεραπεία δένει μέ τά δεσμά τοῦ φθόνου τόν ἀρχι­συ­νά­γω­γο καί μέ τό στόμα του προσβάλλει τό θαῦμα. Ἔτσι πάντα μά­χε­ται τό καλό. Ἀ­γανακτεῖ γιατί ἡ θεραπεία ἔγινε τό Σάββατο. Κι ὁ Κύριος τόν ἐλέγχει μέ ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα ἀπό τά ἄλογα ζῶα. Ἐάν λοιπόν κανείς λυ­πᾶ­ται τά ζῶα του καί τά φροντίζει, πόσο μᾶλλον ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο καί μεριμνᾶ γιά τήν εὐτυχία του.

            Ὅπως φάνηκε ἀπό τά λόγια τοῦ Κυρίου ἡ συγκύπτουσα γυναῖ­κα εἶχε «πνεῦμα ἀσθενείας» δηλ. πονηρό πνεῦμα, πού ἐπί δέκα ὀκτώ χρόνια τήν εἶχε δεμένη καί τήν ταλαιπωροῦσε. Ἀπό διαβολική ἐπι­βου­λή εἶχε ἀρρω­στήσει ἴσως ἐπειδή γιά κάποια σφάλματά της τήν εἶχε ἐγκαταλείψει ὁ Θεός.

            Ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου ὅταν πορευθεῖ πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία καί χάσει τή θεία πνοή, κατακλύζεται ἀπό μιά ξένη δύναμη καί χάνει τήν αὐτοκυριαρχία της. Νιώθει, ὅτι εἰσέρχεται μέσα της μιά ὀλέθρια δύναμη, πού ἀποδιώκει ὁλοτελῶς τό ἀγαθό πνεῦμα καί ἐγκαταλείπει τήν ὕπαρξη στήν ἀνελέητη ἐπηρεία τῶν κακῶν πνευ­μά­των. Ἀποτέλεσμα τῆς θείας ἐγκαταλείψεως λοιπόν εἶναι ὁ πατέρας τοῦ κακοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν ἀρχή εἶναι ὁ αἴτιος πού ξεπέσαμε ἀπό τήν ἀθανασία γιά τήν ὁποία πλασθήκαμε καί πού συνδεθήκαμε μέ νοσηρό σῶμα καί δεκτικό ἀσθενειῶν.

            Πάνω ὅμως ἀπό κάθε ἀσθένεια καί δαιμονική δύναμη βρίσκεται ἡ παντοδυ­να­μία τοῦ Θεοῦ. Χωρίς νά ἀποκλείει ἡ Ἐκκλησία μας τήν προσφυ­γή στήν ἰατρική περί­θαλ­ψη καί χωρίς νά ἀπορρίπτει τή χρήση φαρμάκων, μᾶς προτρέπει νά ἀπελευ­θε­ρω­θοῦμε πρῶτα ἀπό τήν ἁμαρτία γιά νά ἐκ­λεί­ψουν καί οἱ συνέπειές της πού βαραίνουν τό γένος μας. Ὁ Χριστός σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς διακονίας του χωρίς νά ἑρμηνεύει τήν ἀρρώστεια μέ τήν ὑπερβολικά περιορισμένη προοπτική τῆς ἀνταπο­δό­σεως, τή βλέπει σάν ἕνα σημάδι τῆς δυνά­μεως τοῦ διαβόλου πάνω στούς ἀνθρώπους. Μέ συμπόνια πρός τούς ἀσθενεῖς «ἐξέβαλε τά πνεύματα λόγῳ καί πάντας τούς κακῶς ἔχοντας ἐθε­ρά­πευσεν» (Ματθ. η΄ 16). Δέν διέκρινε τήν φυσική ἀσθέ­νεια ἀπό τόν δαιμονισμό, γιατί καί τά δύο πηγαίνουν μαζί. Ἐξεδίωκε τά πνεύ­μα­τα καί ἐθεράπευε τά σώματα. Μέ τό θαῦ­μα εἰσήγαγε τόν ἄν­θρω­πο στόν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἐλευθερίας, στήν τε­λειότητα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

            Οἱ θαυματουργικές πράξεις τοῦ Χριστοῦ πρός τούς ἀσθενεῖς ἦταν προμηνύματα τῶν Χριστιανικῶν Μυστηρίων. Ἡ Ἐκκλησία σήμε­ρα συνεχί­ζει τά θαύματα μέ τίς μυ­στη­ριακές ἁγιαστικές πράξεις της, οἱ ὁποῖες θερα­πεύουν τά ἀδύναμα μέλη ἐνσω­μα­τώ­νο­ντας αὐτά μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος καί πάλι στό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ. Φυσικά ὅσο διαρκεῖ ὁ κόσμος, ἡ ἀνθρωπότητα συνεχίζει νά ὑφίστα­ται τίς συ­νέ­πειες τῆς ἁμαρ­τίας. Οὔτε οἱ ἀσθένειες ἐξαλείφθηκαν, οὔτε οἱ δαιμονικές ἐπήρειες κα­ταρ­­γή­θηκαν, οὔτε ὁ πόνος καί ἡ θλίψη ἀφανίσθηκαν ἀπό τή ζωή. Πῆραν ὅμως ἔνα νέο νόη­μα. Προσ­λήφ­θηκαν σέ χαρίσματα κι ἔγιναν σκαλοπάτια τῆς σω­τη­ρίας. Γιά τόν πι­στό ὁ πόνος ἔχει λυτρωτική ἀξία. Μέσα στήν Ἐκκλη­σία ὁ πόνος, ἡ ἀρρώστεια καί ὁ θά­να­τος ἐντάσσονται στήν οἰκονομία τῆς σωτηρίας.

            Ποῦ ἀλλοῦ νά κατέφευγε ἡ βασανισμένη γυναῖκα; Ἀπό ποιόν ἄλλο νά ζητοῦσε παρηγοριά καί ἀνακούφιση, παρά μόνο ἀπό τόν Θεό; Γι΄ αὐτό τόν λόγο, παρά τήν τρα­γι­κή κατάσταση, σιγά - σιγά μέ στήριγμα τήν πίστη καί κίνητρο τήν εὐλάβεια εἰσέρ­χε­ται στήν ἐκκλησία, ὅπου τήν περιμένει ὁ ἰατρός. Μέ βία καί κόπο εἰσέρχεται στή συ­να­γω­γή, γιατί δέν τήν ἐμποδίζει μόνο ἡ σωματική ἀρρώστια ἀλλά καί ὀ διάβολος, ὁ ὁποῖος τελικά μέ τόν λόγο τοῦ Θεανθρώπου ἐγκαταλείπει τή φωλιά του κι ἀφήνει τήν καμπου­­ρια­σμένη ἀπό τή δαιμονική τυραννία γυναῖκα νά σηκώσει τό σῶμα της καί νά ἀνορ­θώσει τήν ψυχή της.

            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Καλόν θά εἶναι μέ τά δεδομένα τῆς σημερινῆς περι­κο­πῆς νά διερωτηθοῦν μερικοί ἄνθρωποι μήπως πίσω ἀπό τήν σωματική ἀδια­θε­σία τους ὑποκρίπτεται κάποια δαιμονική πονηρία; Μή μείνουν σ΄ αὐτό πού οἱ ἴδιοι νομίζουν γιά τήν περί­πτω­σή τους. Ἡ διάκριση τῶν πνευμάτων εἶναι δῶρο Θεοῦ μόνο στούς χαρι­σμα­τού­χους οἱ ὁποῖοι μέ τήν φώτιση τοῦ ἁγίου Πνεύματος μποροῦν νά διακρίνουν ἐάν ἕνα πνεῦ­μα εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἤ ἐκ τοῦ διαβόλου. Κι ἄς γίνουμε πιό προσε­κτικοί. Νά μή σπεύ­δουμε νά ἀποδί­δομε ὅ,τι δυσάρεστο μᾶς συμβαί­νει στό σατανᾶ, οὔτε πάλι νά ἀπο­κλείουμε τήν ἐπήρειά του ἀκόμα καί στίς πιό ἀσήμαντες κακουχίες τῆς ζωῆς.

            Γιά νά εἴμαστε ὅμως εἰρηνικοί καί ἀσφαλισμένοι ἀπό κάθε δαιμονική ἐπιβουλή «πᾶ­σαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἐκεῖνος γνωρίζει πότε καί πῶς θά μᾶς βγάλει ἀπό τήν περιπέτεια καί τή δοκιμασία.