Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ              

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

            Μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, βλέποντας ὁ Ἰησοῦς τόν ἐνθουσιασμό τοῦ λαοῦ καί θέλοντας νά ἀποφύγει μειωτικές γιά τό κῦρος τῆς διδα­σκαλίας του ἐκδηλώσεις, ἀφοῦ ἤδη σχεδιάζονταν ἡ ἀνακήρυξή του σέ βασι­λέα τοῦ Ἰσραήλ, τούς μέν Μαθητάς του ἀνάγκασε νά μποῦν σέ ἕνα πλοιάριο καί νά περάσουν στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, τό δέ λαό ἀπέλυσε κι ἀνέβηκε στό βου­νό γιά νά ἡσυχάσει καί ἐπικοι­νωνήσει μέ τόν οὐράνιο Πατέρα του.

Συχνά ὁ Ἰησοῦς αἰσθάνονταν τήν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς γι΄ αὐτό τό λόγο κατέφευγε στήν ἡρεμία τῆς ἐρήμου, ὅπου σάν ἄνθρωπος ἀνανεωνόταν κι ἔπαιρνε τίς ἀπο­φά­­­σεις του. Ἦταν μεσάνυχτα. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν παραδομένος στή γαλήνη τῆς προ­σευ­­­χῆς κι οἱ Μαθηταί κωπηλατοῦσαν ταξιδεύοντας στό μέσο τῆς λίμνης. Καί ξα­φνι­­κά ξέσπασε καταιγίδα. Χάθηκαν τ΄ ἄστρα. Ἀστροπελέκια αὐλά­κω­ναν τόν ὁρί­­ζο­ντα. Βροντές κι ἀστραπές ἀπό τή μιά ἄκρη τ΄ οὐρανοῦ ὡς τήν ἄλλη προ­μη­νοῦ­­σαν τή θύελλα. Δυνατός ἀέρας αὐλάκωνε τά νερά τῆς λίμνης, τά κύματα τῆς ὁποίας μέ μανία κτυποῦσαν στά πλευρά τοῦ πλοια­ρίου. Οἱ Μαθηταί ἀπεγνω­σμέ­­να προσπαθοῦσαν νά κρατηθοῦν. Τό ἱερό Εὐαγγέλιο μέ λίγα λόγια μᾶς περι­γρά­φει τή δεινή θέση τους τήν ὥρα ἐκείνη: «Τό δέ πλοῖον μέσον τῆς θαλάσσης ἦν βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων˙ ἦν γάρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος».

            Σάν τό πλοιάριο τῶν Μαθητῶν εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού πλέει «τήν ἁλμυ­ράν τοῦ βίου θάλασσαν». Ξεκίνησε ἀπό κάπου μέ προορισμό τό λι­μά­νι τῆς βασι­λείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή δέν ἔχει μόνο μέρες εὐτυχίας καί χαρᾶς, κυρίως ἔχει μέρες καταιγίδων καί συμφορῶν. Οἱ ὧρες τῆς εὐτυχίας εἶναι ἐλάχιστες. Οἱ μέρες τῆς λύπης καί τῶν θλίψεων εἶναι ἀτέλειωτες. Ἡ γῆ αὐτή θά μποροῦσε νά ὀνομα­στεῖ «κοιλάς κλαυθμῶνος», ἀφοῦ ἀναδίδει στεναγμούς, δάκρυα καί θρήνους. Ὅπως οἱ Μαθηταί στό ἀμέριμνο ταξείδι τους συνάντησαν τήν ξαφνική καται­γί­δα, ἔτσι καί σέ μᾶς τήν ὥρα τῆς ἡρεμίας ξεσπᾶ μιά καταιγίδα πού μᾶς βιθύζει στήν ἄβυσο τῆς ἀπελπισίας. Μιά ξαφνική ἀρρώστεια, ἔνας αἰφνίδιος θάνατος, μιά ἀπρόσδόκητη ἀπο­τυ­χία, εἶναι καταιγίδες, πού συγκλονίζουν τή ζωή. Τίς ὧ­ρες αὐτές παρα­δερ­νόμαστε ἀπ΄ ἐδῶ κι ἀπό κεῖ, ἀκυβέρνητοι σάν τό μικρό πλοῖο τῶν Μαθητῶν, παραδομένοι στή μανία τῶν κυμάτων καί στή λύσσα τοῦ κυ­κλώ­να. Ὅλα γύρω μας σκοτεινιάζουν. Ἔχουμε τό αἴσθημα ὅτι χανό­μα­στε. Ἡ ξαφνι­κή ἀλλαγή τῶν συνθηκῶν τοῦ ταξειδιοῦ μᾶς βρίσκει ἀπροε­τοί­μαστους.

            Ἀλλά καί ἡ σημερινή κοινωνία μοιάζει σάν τό πλοιάριο τῶν Μαθη­τῶν. Μέ­σα σέ περιβάλλον φαινομενικοῦ πολιτισμοῦ καί πνευματικῆς καλ­λιέρ­­γειας κλυ­­δω­­νίζεται ἀπό ὕπουλα ὑπόγεια ρεύματα πού ἀπειλοῦν τήν ὑπό­στα­ση καί τή ζωή της. Πελώρια κύματα ὑψώνονται ἀπειλητικά μπρο­στά της, πού τείνουν νά τήν κα­ταπιοῦν. Ἐπικίνδυνες τάσεις τήν παρα­σύ­ρουν σέ στοιχειωμένα τρίγωνα μέσα στά ὁποῖα εἶναι βέβαιη ἡ κατα­στρο­φή. Τά κύ­ματα τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ πανσε­ξουα­λισμοῦ, τῆς ἀθεΐας, τοῦ μο­ντερ­­νι­σμοῦ, ξεσποῦν μανιασμένα στά πλευρά της. Ἡ βία, ἡ τρο­μο­κρα­τία καί ὁ ἀγριανθρωπισμός, ἡ κατακρήμνιση τῶν ἰδανι­κῶν, ἡ ἐπα­­νά­στα­ση τῶν νέων καί ἡ κατάργηση κάθε ἠθικῆς, ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγά­πης, τί ἄλ­λο εἶναι παρά κύματα ἀπειλητικά στό πλοῖο τῆς ζωῆς.

            Στή συνέχεια τοῦ κειμένου μᾶς διηγήθηκε ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ὅτι μόλις ἦλ­θε ὁ Κύριος «ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος». Ὅταν ἔλειπε ὁ Ἰησοῦς τά στοι­χεῖα τῆς φύ­σεως ζητοῦσαν νά καταπιοῦν τό πλοῖο μέ τούς μαθητάς. Μόλις ἦλθε ὁ Ἰησοῦς φιμώθηκε ὁ ἄνεμος, γαλήνεψε ἡ θάλασσα καί τό πλοῖο ἀνε­νό­χλητο συνέχισε τό ταξείδι του.

            Ὅταν στίς ὧρες τῶν καταιγίδων τῆς ζωῆς μας λείπει ὁ Ἰησοῦς, τότε κιν­δυ­νεύουμε νά καταποντισθοῦμε στήν ἀπελπισία καί στήν ἀπόγνωση. Ὅταν ὅμως στίς ὧρες τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων ἔχουμε κοντά μας τόν Ἰησοῦ, τότε ἡ ἀρ­ρώ­στια, τό πένθος, ἡ ἀποτυχία δέν μᾶς βυθίζουν στήν ἀπελπισία, ἀλλά μέ ὑπο­μο­νή καί καρτερία ἀγωνιζόμαστε καί σάν τούς μαθητάς φωνάζουμε: «Κύριε σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα». Ὅταν στήν ὥρα τοῦ πόνου νοιώθουμε δίπλα μας τό στι­βα­ρό χέρι τοῦ Θεοῦ δέν ἀπογοη­τευό­μαστε. Ἡ φωνή του «θαρσεῖτε, μή φοβεῖσθε» μᾶς γεμίζει αἰσιοδοξία καί θάρρος. Κοινωνία πού ἔχει κυβερνήτη της τό Χριστό δέν ἀφανίζεται καί δέν παραδέρνεται ἀπό τά κύματα τοῦ κακοῦ. Γι΄ αὐτό ἡ Ἐκ­κλη­σία ἄν καί ταξιδεύει συνεχῶς μέσα σέ φουρτοῦνες καί κατεγίδες, κλυ­δω­νί­ζε­ται, ἀλλά δέν καταποντίζεται, διότι ἔχει κυβερνήτη τό Χριστό, στήν παρουσία τοῦ ὁποίου νικῶνται ὄχι μόνο τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀλλά καί τοῦ κακοῦ.

            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ἡ ζωή μᾶς ἐπιφυλάσσει πολλές καται­γί­δες. Ἅν θέ­λουμε νά εἴμαστε ἀπτόητοι κι ἀβλαβεῖς δέν ἔχουμε ἄλλη λύση παρά νά κα­λέ­σου­με γιά κυβερνήτη της τόν Ἰησοῦ. «Κυβέρνησόν μου τήν ζωήν» ἄς τοῦ ποῦμε. Ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός ἐκεῖ βασιλεύει ἡ ὑπομονή, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀσφάλεια καί ἡ γα­λήνη. Ἄς ζητήσουμε ἰδιαίτερα αὐτές τίς ἡμέρες καί τήν προστασία τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου. Μέ τήν μεσιτεία της πρός τόν Μονογενή της κατευνάζει τόν κλύ­δω­να τῶν πειρασμῶν, διαλύει τά νέφη τῶν λυπηρῶν, γαληνεύει τίς ψυχικές κα­ται­γίδες καί φέρνει στήν ψυχή τήν εἰρήνη «τήν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της».